Hospitality in Indonesisch ziekenhuis: de normaalste zaak van de wereld

Naar een ziekenhuis in het buitenland

Niemand gaat graag naar ’t ziekenhuis; niet thuis, in je eigen land en al helemaal niet wanneer je op reis bent. Soms kan ’t niet anders. Ook omdat de gezondheidszorg elders anders is georganiseerd dan in Nederland.Het overkwam mij toen ik recent in Indonesië verbleef. Vlak na aankomst kreeg ik last van mijn rug. Zelfs zo erg dat zitten, staan, lopen en liggen moeilijk en pijnlijk werd. Ibuprofen en paracetemol hielpen slechts korte tijd. En naar ’t leek, steeds korter en korter. Dus moest ik op zoek naar een dokter.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan en uiteindelijk kwam ik uit in het ziekenhuis Santo Borromeus. Een hospitaal van katholieke gezindte, oud overblijfsel van de Nederlandse inmenging in dit land.
Zonder kennis van zaken liep ik de eerste de beste ingang in om te vragen waar en bij wie ik moest zijn.
Helaas was de ortopeed die dag niet aanwezig en moest ik tot de volgende dag wachten. Echter met een van pijn vertrokken gezicht werd ik meteen op een bed gelegd: in de E.R.! Zo erg was het nu ook weer niet, en zeker niet urgent. Wel pijnlijk, dat dan weer wel.

Bij de balie stonden in een groep zeker zes dames en evenzoveel heren. Verpleegsters en co-assistenten. Een enkeling sprak wat woorden engels, erg vloeiend was het allemaal niet. Wel bijzonder vriendelijk. Ik werd naar een bed geleid waar ik op mocht plaatsnemen. Al snel stonden rond mijn bed zo’n vijf a zes co’s. Een ervan nam mijn bloeddruk op, een ander temperatuurde me. Standaard procedure. Bloeddruk was 130 en nog iets, mijn Indonesisch schoot tekort om nog iets te begrijpen. Redelijk normaal dus. De temperatuur schetste een ander beeld: na drie pogingen gaf de thermometer nog steeds maar 34.1 graden. Volgens mij is dat is niet goed en ben je dan op sterven na dood. Iedereen zag wel dat dat nog niet het geval was. De pogingen mijn temp te meten werden maar gestaakt.

Aandacht, aandacht en een een glimlach

Toen verscheen de ‘echte’ dokter aan mijn bed. Eigenlijk de eerste en enige die een beetje norsig was, voor zover je dit soort humeur kan ontdekken bij Indonesiers. De rest stond nog steeds breed lachend naast mijn bed. Hij constateerde wat ik zelf ook al had geoncludeerd na consultatie van het web: geen gebroken botten, een verrekte rugspier. Pijnstillers en een ‘warmte’ creme die pijnverzachtend werkt. En een verwijzing naar de fysio, drie deuren verderop waar ik meteen terecht kon.

Wat volgde was een behandeling van een uur: ultrasound, massage, diepte warmte bestraling, behandelingen die ik herkende uit eerdere sessies voor blessures in eigen land. De verschillende apparatuur werd binnen en buiten gereden en vakkundig aan- en afgekoppeld. En alhoewel het ziekenhuis er erg schoon uitzag verwonderde het me wel dat en het laken waar ik op lag als de apparatuur slechts mondjesmaat schoongemaakt werden. Misschien slechts schijn.

Efficient, kundig en hulpvaardig

De fysiotherapeute was aardig en ervaren. Veel uitwisseling kon er niet zijn: zijn engels was summier, mijn indonesisch non-existent. Maar met google translate kwamen we ver: hij van Bahasa naar Engels en ik andersom. En beter nog, na een uur kwam ik met aanzienlijk minder pijn van het bed. Voor het eerst sinds dagen kon ik zelfs een half uur pijnvrij bewegen. Maandagochtend terugkomen.

Voor de recepten en betaling moest ik langs de pharmacie. Hier kreeg ik de voorgeschreven medicatie mee. Betalen kan aan een loket, ook voor de behandelingen op de E.R. en de fysiotherapie. Kosten voor dit alles omgerekend ongeveer 135 euro. En dan schijnt het nog dat buitenlanders meer betalen.

Kortom: ik was uitermate tevreden en vond het een perfect ziekenhuis met zeer aardige mensen. Geloof niet dat ik in Nederland zo snel en aardig geholpen zou zijn met slechts een zere rug. Noch dat mijn onbeholpenheid (naar de E.R. gaan) zou vriendelijk was bejegend.